Toen we nog in Thailand vertoefden, werd ons enthousiasme over Vietnam afgekoeld door verhalen van andere reizigers. Vooral de naar verluidt op geld beluste en onvriendelijke bevolking werd telkens weer gehekeld. Eerst zien dan geloven, dachten wij, maar wat betreft Hanoi - de hoofdstad van Vietnam - kunnen we stellen dat die geruchten niet van de lucht waren.
Vietnam is een communistisch land dat contradictorisch genoeg het vrije markt principe heeft omarmd met glinsterende dollartekens in de ogen. Of zoals een van onze gidsen het verwoordde toen hij ons een reden gaf voor een gebedje bij een boeddhabeeld: "pray to Buddha for much money easier" (sic).
Hanoi is een behoorlijk ruige en ongezellige metropool - tenzij u het gezellig vindt om tijdens een willekeurige wandeling te merken dat een vrouw de ene pad na de andere de hersens inslaat met de botte kant van een slagersmes ter voorbereiding van een ongetwijfeld succulente maaltijd. Doorgaans wandel je in de straatgoot aangezien het voetpad ingepalmd wordt door kokerellende vrouwen (cfr. supra) en eetstalletjes, om nog maar te zwijgen van de overal geparkeerde bromfietsen. En langs de andere kant zoeft dan het straatverkeer voorbij met een onophoudende kakofonie van auto- en bromfietstoeters.
In Hanoi bezochten we o.a. de Literatuur Tempel en de Hoa Lo gevangenis. Deze gevangenis werd gebouwd door de Franse kolonisten om Vietnamese revolutionairen op te sluiten maar kwam tijdens de Vietnamoorlog goed van pas om Amerikaanse krijgsgevangenen onder bedwang te houden. Een van de bekendste residenten was senator John McCain. Afgaand op de behoorlijk objectieve informatieverstrekking beklaagden we het ons dat we deze plek geen veertig jaar geleden waren komen bezoeken (zie foto): zo'n gezellige boel was me dat!
Wij zagen Hanoi vooral als een noodzakelijk kwaad om van hieruit naar andere bestemmingen te reizen: Sapa en Halong Bay.
Het bergachtige Sapa herbergt spectaculaire rijstterrassen en verschillende bergvolkeren, etnische minderheden die hun toevlucht hebben gezocht in de meer afgelegen gebieden. Onze driedaagse trekking in Sapa werd echter overschaduwd door twee spelbrekers: enerzijds de mist en anderzijds een luidruchtige en pedante Fransman. De eerste zou ons gedurende de gehele driedaagse in varierende mate vergezellen; de tweede werd gelukkig na dag 1 al van groep verplaatst wegens asociaal gedrag.
Buiten de verbluffende panoramazichten wanneer de mist het even toeliet, onthouden we verder nog ons plezant reisgezelschap met uiteenlopende persoonlijkheden, de contacten met de bergvolkeren, maar vooral onze charmante gids Chu. Chu is een enthousiaste 18-jarige Hmong (een van de verschillende bergvolkeren) en liet ons tijdens de tocht ook even een kijkje nemen in haar huis: bijzonder confronterend. Bij het afscheid reserveerde ze dan ook een plaatsje in ons hart en we hopen dat haar verdere leven iets rooskleuriger zal zijn dan dat van de gemiddelde Hmong.
Ondertussen zijn we na een verschrikkelijke rit op de nachttrein aangekomen in Hue en dat blijkt voorlopig een bijzonder welgekomen verademening te zijn van het hectische Hanoi. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten