Hey iedereen,
Drie weken ver en we mogen al één van onze Lonely Planet gidsen
met tevredenheid klasseren. Nepal was een zeer geslaagde opener!
Ons verblijf viel voor een groot deel samen met het
Dashain-festival, het grootste feest van Nepal waarbij Nepalezen hun familie
opzoeken en hiervoor en masse uit de grote steden trekken. Fijn nieuws voor de
extra belevingswaarde, minder fijn nieuws voor de vele offerdieren.
Door enkele omstandigheden (zie onder) hebben we onze eerste drie
weken zeer rustig gehouden maar toch bleek het niet gemakkelijk om onze
fotoselectie beperkt te houden. Nepal, en meer concreet de
Kathmandu-vallei, zit immers met een duizelingwekkende concentratie aan
culturele rijkdom.
In Kathmandu bezochten we Swayambhunath en Bodnath, twee
boeddhistische stoepa's die beiden de karakteristieke
toren met boeddha-ogen hebben maar elk met een verschillende context en andere
sfeer. Swayambhunath is een tempelcomplex gebouwd op een heuvel en hoewel hij
ook bekend staat onder de naam Monkey Temple vonden wij Stray Dog Temple iets
toepasselijker. Bodnath is één van de grootste stoepa's ter wereld en wordt
omcirkeld door een ring van winkeltjes, restaurants en barretjes maar ook
kloosters en andere heiligdommen.
Bij een tweede bezoek aan Kathmandu gingen we een kijkje nemen in
Pashupatinath, een hindoeïstisch tempelcomplex langs de heilige Bagmati rivier,
waar de doden ritueel gecremeerd worden.
Kathmandu en de naburige steden Bhaktapur en Patan waren ooit
alledrie autonome koninkrijken en elk van deze drie steden heeft dan ook zijn
eigen Durbar Square, het centrum van de toenmalige koninklijke macht. Uiteraard
konden we Nepal niet verlaten zonder al deze pleinen te hebben bezocht en
hebben we in elke van deze oude koninkrijken enige tijd verbleven.
Zo kwamen we na Kathmandu aan in Bhaktapur, de meest intacte en
wellicht daarom ook de mooiste van de drie vroegere koninkrijken, en was het
hier waar de voorbereidingen van het Dashain-festival het meest in het oog
sprongen: stoeten van toeters, bellen en trommels tot lang na zonsondergang en
spijtig genoeg ook vanaf vroeg voor zonsopgang. (Ons guesthouse bevond zich op het
meest centrale plein in Bhaktapur dus de tweede nacht werden de oordopjes op het nachtkastje
gelegd.)
Verder schakelden we hier een gids in om wat meer achtergrond te
krijgen over de rijke Nepalese cultuur en ontmoetten we tijdens het feestgedruis
een enorm gepassioneerde boeddhistische monnik, die in Bhaktapur verbleef om de
hindoeïstische tradities en gebruiken te bestuderen en ons lange tijd geboeid
hield met zijn verhalen en visies.
We hadden ons al vroeg voorgenomen om geen trekking te doen in
Nepal maar om er toch even van te proeven en de drukte te ontvluchten maakten we vanuit
Bhaktapur op eigen houtje een tocht naar naburige dorpjes. Vooral de tocht van
Nagarkot naar Dhulikhel - meer dan 15 km 'heuveltjes' beklimmen en afdalen -
was zeer mooi en hoewel dicht bij Kathmandu hebben we nauwelijks andere toeristen gezien.
Aangekomen in Dhulikhel en overgeleverd aan de goede zorgen van
Utsheb en Bashundara hebben we in Shiva's Guesthouse iets langer moeten
doorbrengen dan voorzien aangezien Ingeborg last kreeg van een beginnende
dysenterie. Terwijl Ingeborg rustte, leerde Koen een sadhoe wat Engels bij en
ging hij op de hoogdag van het Dashain-festival een kijkje nemen in de naburige
Kali tempel - niet voor gevoelige kijkers en dierenrechtenactivisten!
We besloten dat het best was om niet verder te trekken en terug te
keren richting de hoofdstad en zo belandden we in Patan, dat ooit een
koninkrijk los van Kathmandu was maar nu eerder deel lijkt te zijn van de
hoofdstad. We gingen er meteen naar het ziekenhuis, waar de dysenterie werd
geconstateerd en de nodige medicatie werd voorgeschreven.
Door de vele neerslag, een gevolg van de orkaan Phailin in India,
en de rust door de nadagen van het Dashain-festival brachten we de eerste dagen
in Patan zeer lui door en bleek onze netbook (incl. enkele series) een zeer
welgekomen reisgezel.
Na Patan lieten we de Kathmandu-vallei achter en maakten we onze
eerste grote verplaatsing naar Pokhara, waar we het, mja... ook heel rustig aan
deden. Dit stadje met een groot meer en het Annapurnagebergte op de achtergrond
is toeristisch gezien het begin- en eindpunt van verschillende trekkings en
het is dan ook logisch dat the easy life hier centraal staat. Na de laatste
moesson-stuiptrekkingen bevonden we ons al snel in een bootje op het meer of hogerop
in Sarangkot, om te genieten van misschien wel het spectaculairste uitzicht dat
we ooit gezien hebben.
Ondertussen zijn we goed aangekomen in Varanasi, India maar
daarover later meer. Foto’s kunnen jullie vinden op de link naar Picasa.
Lieve groetjes
