Kanchanaburi

Na het verstikkende Bangkok trokken we naar Kanchanaburi met tussenstops in Nakhon Pathom en Damnoen Saduak.

Nakhon Pathom bleek ondanks een impressionante tempel -grootste Boeddhamonument in Thailand lazen we in onze reisgids- een stadje te zijn dat niet vaak bezocht wordt door niet-Aziaten. Dat viel althans af te lezen op de starende blikken van de inwoners.

Vanuit dit onontgonnen stadje, dat bij aankomst 's avonds doods en verlaten leek maar overdag openbloeide met kraampjes en massa's volk, namen we de bus richting Damnoen Saduak. Daar aanschouwden we de drijvende markten en werden we nogmaals geconfronteerd met het feit dat we toeristen (lees: wandelende portefeuilles) zijn en dat de lokale bevolking hier graag op inspeelt. Ontluisterend, want de drijvende markt zelf was zeer charmant.

En dus vertoeven we na deze tussenstops in het landelijke Kanchanaburi, een stadje dat zich langs de Kwai-rivier heeft gevleid en tal van mooi gesitueerde guesthouses en levendige bars herbergt. De Japanse bezetting tijdens WOII wordt in verschillende musea en begraafplaatsen herdacht met als prominentste artefact de befaamde "Bridge over the river Kwai".

Sinds ons verblijf hier hebben we al veel activiteiten ondernomen: gisteren huurden we een fiets om de nabije omgeving te verkennen (musea, "monkey school" en een avontuurlijke tocht door een 'grottentempel', incl. rondfladderende vleermuizen). En vandaag hebben we deelgenomen aan een georganiseerde dagtocht naar Erawan National Park en de Hellfire Pass (een ander artefact uit WOII).

Ondanks het nieuws dat ons vandaag bereikt heeft, hebben we hoegenaamd niets gemerkt van de hevige regen die Thailand teistert; integendeel, het is hier prachtig weer. Morgen zetten we onze tocht verder naar Ayuthaya: hopelijk blijken ook daar de berichten erger dan de werkelijkheid.

P.S.: foto's werden toegevoegd op Picasa